ز پوچ جهان هیچ اگر دوست دارم // ترا، ای کهن بوم و بر دوست دارم
ترا، ای کهن پیر جاوید برنا // ترا دوست دارم، اگر دوست دارم
ترا، ای گرانمایه، دیرینه ایران // ترا ای گرامی گهر دوست دارم
ترا، ای کهن زاد بوم بزرگان // بزرگ آفرین نامور دوست دارم
هنروار اندیشه ات رخشد و من // هم اندیشه ات، هم هنر دوست دارم
اگر قول افسانه، یا متن تاریخ // وگر نقد و نقل سیر دوست دارم
اگر خامه تیشه ست و خط نقردرسنگ // بر اوراق کوه و کمر دوست دارم
وگر ضبط دفتر ز مشکین مرکب // نئین خامه، یا کلک پر دوست دارم
گمان های تو چون یقین می ستایم // عیان های تو چون خبر دوست دارم
هم اورمزد و هم ایزدانت پرستم // هم آن فره و فروهر دوست دارم
بجان پاک پیغمبر باستانت // که پیری است روشن نگردوست دارم
گرانمایه زرتشت را من فزونتر // ز هر پیر و پیغامبر دوست دارم
بشر بهتر از او ندید و نبیند // من آن بهترین از بشر دوست دارم
سه نیکش بهین رهنمای جهان ست // مفیدی چنین مختصر دوست دارم
ابر مرد ایرانئی راهبر بود // من ایرانی راهبر دوست دارم
نه کشت و نه دستور کشتن به کس داد // ازینروش هم معتبر دوست دارم
من آن راستین پیر را، گرچه رفته ست // از افسانه آن سوی تر، دوست دارم
هم آن پور بیدار دل بامدادت // نشابوری هورفر دوست دارم
فری مزدک، آن هوش جاوید اعصار // که ش از هر نگاه و نظر دوست دارم
دلیرانه جان باخت در جنگ بیداد // من آن شیر دل دادگر دوست دارم
جهانگیر و داد آفرین فکرتی داشت // فزونترش زین رهگذر دوست دارم
ستایش کنان مانی ارجمندت // چو نقاش و پیغامور دوست دارم
هم آن نقش پرداز ارواح برتر // هم ارژنگ آن نقشگر دوست دارم
همه کشتزارانت، از دیم و فاراب // همه دشت و در، جوی و جر دوست دارم
کویرت چو دریا و کوهت چو جنگل // همه بوم و بر، خشک و تر دوست دارم
شهیدان جانباز و فرزانه ات را // که بودند فخر بشر دوست دارم
به لطف نسیم سحر روحشان را // چنانچون ز آهن جگر دوست دارم
هم افکار پرشورشان را، که اعصار // از آن گشته زیر و زبر دوست دارم
هم آثارشان را، چه پندو چه پیغام // و گر چند، سطری خبر دوست دارم
من آن جاودنیاد مردان، که بودند // بهر قرن چندین نفر دوست دارم
همه شاعران تو و آثارشان را // بپاکی نسیم سحر دوست دارم
ز فردوسی، آن کاخ افسانه کافراخت // در آفاق فخر و ظفر دوست دارم
ز خیام، خشم و خروشی که جاوید // کند در دل و جان اثر دوست دارم
ز عطار، آن سوز و سودای پر درد // که انگیزد از جان شرر دوست دارم
وز آن شیفته شمس، شور و شراری // که جان را کند شعله ور دوست دارم
ز سعدی و از حافظ و از نظامی // همه شور و شعر و سمر دوست دارم
خوشا رشت و گرگان و مازندرانت // که شان همچو بحر خزر دوست دارم
خوشا حوزه شرب کارون و اهواز // که شیرینترینش از شکر دوست دارم
فری آذر آبادگان بزرگت // من آن پیشگام خطر دوست دارم
صفاهان نصف جهان ترا من // فزونتر ز نصف دگر دوست دارم
خوشا خطه نخبه زای خراسان // ز جان و دل آن پهنه ور دوست دارم
زهی شهر شیراز جنت طرازت // من آن مهد ذوق و هنر دوست دارم
بر و بوم کرد و بلوچ ترا چون // درخت نجابت ثمر دوست دارم
خوشا طرف کرمان و مرز جنوبت // که شان خشک و تر، بحر و بر دوست دارم
من افغان همریشه مان را که باغی ست // به چنگ بتر از تتر دوست دارم
کهن سغد و خوارزم را، با کویرش // که شان باخت دوده ی قجر دوست دارم
عراق و خلیج تو را، چون وَراَزورد // که دیوار چین راست در دوست دارم
هم اران و قفقاز دیرینه مان را // چو پوری سرای پدر دوست دارم
چو دیروز افسانه، فردای رویات // بجان این یک و آن دگر دوست دارم
هم افسانه ات را، که خوشتر ز طفلان // برو یاندم بال و پر دوست دارم
هم آفاق رویائیت را؛ که جاوید // در آفاق رویا سفر دوست دارم
چو رویا و افسانه، دیروز و فردات // بجای خود این هر دو سر دوست دارم
تو در اوج بودی، به معنا و صورت // من آن اوج قدر و خطر دوست دارم
دگر باره برشو به اوج معانی // که ت این تازه رنگ و صوردوست دارم
نه شرقی، نه غربی، نه تازی شدن را // برای تو، ای بوم و بر دوست دارم
جهان تا جهانست، پیروز باشی // برومند و بیدار و بهروز باشی
مهدی اخوان ثالث
